INDELING VAN DE HOOFDSTUKKEN

Hooofdstuk 1  - Waarom deze website?

Tweemaal  Hendrik Willem Gaertman - Vader met kind ca. 1941

Mijn vader, van wie ik de naam draag — Hendrik Willem Gaertman — werd in 1944 tijdens de Rotterdamse Razzia weggevoerd, samen met zijn razziamaatje Willem Mathijs Osthoff. Beiden kwamen terecht in de hel van Duitsland: het Arbeitserziehungslager Augustaschacht in Ohrbeck. Daar werd mijn vader uiteindelijk op gruwelijke wijze vermoord.

 

Foto :  Dennis Hendrik Willem Gaertman  tijdens de speech van burgemeester Carola Schouten.

De herdenking vond plaats 10.11.2025  bij het Rotterdamse Razzia monument van kunstenares Anne Wenzel.

Links achteraan op de foto zittend Tiny en Henk Gaertman.

 

Ons gezin werd hierdoor uiteengereten. Dat beeld zie je terug op het Rotterdamse Razzia-monument van kunstenares Anne Wenzel: de wonden zijn zichtbaar, de man en de vrouw worden van elkaar afgesneden. Zo was het ook in ons leven.

Moeder Jo Gaertman - Zimmerman

Mijn moeder, Jo Gaertman–Zimmerman, bleef achter met vier kleine kinderen. Zij heeft dit alles niet kunnen verwerken                              en overleed tijdens de Watersnoodramp op 6 februari 1953 aan de gevolgen van een hersenbloeding.
Ik was toen twaalf jaar; mijn jongste zus Mathilde slechts tien.

Mijn moeder Jo Gaertman - Zimmerman

 

Decennia later werd zelfs het Mahnmal in Ohrbeck — waarop de naam van mijn vader staat vermeld — besmeurd met hakenkruizen.

Het toont hoe kwetsbaar herinnering en waardigheid nog altijd zijn.

Vrijheid is kwetsbaar.

 

Het is aan ons om ervoor te zorgen dat dit nooit meer gebeurt.

Laat deze website een leerboek voor jongeren zijn:
een waarschuwing, een herinnering en een oproep tot waakzaamheid.

 

Hopelijk hebben de gevallenen van Augustaschacht op het Mahnmal — onder wie ook vele jonge kinderen —
niet tevergeefs hun leven gegeven voor onze vrijheid.

 


Deutsch

 

Warum diese Website

Zweimal Hendrik Willem Gaertman Vater mit Kind (ca. 1941

 

Mein Vater, dessen Namen ich trage — Hendrik Willem Gaertman — wurde 1944 während der Rotterdamer Razzia zusammen mit seinem Razzia-Kameraden Willem Mathijs Osthoff verschleppt. Beide gelangten in die Hölle Deutschlands: das Arbeitserziehungslager Augustaschacht in Ohrbeck. Dort wurde mein Vater schließlich auf grausame Weise ermordet.

 

 

 

 

 

 

Rotterdamer Razzia – Denkmal Anne Wenzel 10.11.225

Unsere Familie wurde dadurch auseinandergerissen. Dieses Bild sieht man auch im Rotterdamer Razzia-Denkmal der Künstlerin Anne Wenzel: Die Wunden sind sichtbar, Mann und Frau werden voneinander getrennt. So war es auch in unserem Leben.

 

 Links hinten auf diesem Foto Tiny und Henk Gaertman während der Rede von Bürgermeisterin Carola Schouten.

 Mutter Jo Gaertman–Zimmerman

Meine Mutter, Jo Gaertman–Zimmerman, blieb mit vier kleinen Kindern zurück. Sie konnte all dies nicht verarbeiten und starb während der Sturmflut am 6. Februar 1953 an den Folgen einer Gehirnblutung.
Ich war damals zwölf Jahre alt; meine jüngste Schwester Mathilde erst zehn.

Mahnmal Augustaschacht  --- beschmiert mit Hakenkreuzen

 

Jahrzehnte später wurde sogar das Mahnmal in Ohrbeck --- auf dem der Name meines Vaters verzeichnet ist ---

mit Hakenkreuzen beschmiert. Dies zeigt , wie verletzlich Erinnerung und Würde noch immer sind.

English

 

Why this website?

Father with child (ca. 1941) 2 x Hendrik Willem Gaertman

My father, whose name I carry — Hendrik Willem Gaertman — was taken away during the Rotterdam Razzia in 1944, together with his companion Willem Mathijs Osthoff. Both ended up in the hell of Germany: the Labour Education Camp Augustaschacht in Ohrbeck. It was there that my father was ultimately murdered in a gruesome way.

Photo Rotterdam Razzia – Anne Wenzel monument

 

Our family was torn apart. This reality is reflected in the Rotterdam Razzia monument by artist Anne Wenzel: the wounds are visible, and the man and woman are cut apart. This is exactly how it was in our lives.

Mother Jo Gaertman–Zimmerman

My mother, Jo Gaertman–Zimmerman, was left behind with four small children. She was never able to cope with the tragedy and died during the Flood Disaster on February 6, 1953, from the effects of a brain hemorrhage.
I was twelve years old; my youngest sister Mathilde only ten.

Decades later, even the memorial in Ohrbeck — on which my father's name is inscribed — was defaced with swastikas.

This shows how fragile memory and dignity still are.

Freedom is fragile.

 

It is up to us to ensure that this never happens again.

Let this website be a textbook for young people:
a warning, a reminder and a call to vigilance.

 

Hopefully, the victims of Augustaschacht at the memorial — including many young children —
did not give their lives for our freedom in vain.

 

Français

Pourquoi ce site web ?

 

 

Père avec enfant (vers 1941) Hendrik Willem Gaertman

Mon père, dont je porte le nom — Hendrik Willem Gaertman — a été déporté en 1944 lors de la rafle de Rotterdam, avec son compagnon de rafle Willem Mathijs Osthoff. Tous deux ont été envoyés dans l'enfer allemand : le camp de travail Augustaschacht à Ohrbeck.         C'est là que mon père a finalement été assassiné de manière atroce.

 

Razzia de Rotterdam – monument d’Anne Wenzel

 

Notre famille a été déchirée. Cette réalité est représentée dans le monument de la Razzia de Rotterdam réalisé par l’artiste Anne Wenzel : les blessures sont visibles, l’homme et la femme sont séparés. C’est ainsi que nos vies ont été brisées.

 

 

 

 

 

 Mère Jo Gaertman–Zimmerman]

Ma mère, Jo Gaertman–Zimmerman, s’est retrouvée seule avec quatre jeunes enfants. Elle n’a jamais pu surmonter ce drame et est décédée lors de la catastrophe des inondations du 6 février 1953, à la suite d’une hémorragie cérébrale.
J’avais alors douze ans ; ma plus jeune sœur Mathilde seulement dix.

 

 

Des décennies plus tard, même le mémorial d’Ohrbeck — où figure le nom de mon père — a été souillé de croix gammées. Cela montre à quel point la mémoire et la dignité restent fragiles.

La liberté est fragile.
C’est à nous de veiller à ce que cela ne se reproduise jamais.

Que ce site soit un livre d’apprentissage pour les jeunes :
un avertissement, un devoir de mémoire et un appel à la vigilance.

Puissent les victimes commémorées sur le mémorial — dont de nombreux enfants —
ne pas avoir donné leur vie en vain pour notre liberté.